معنای دقیق کلمۀ فلح در قرآن کریم «به مقصود دست یافتن و موفق شدن» است:

«المفلح: الفائز بالبُغیَة» (ك)؛ «… فَلَقَد اَفلَح من كان عَقَلَ، اَی ظَفَرَ بحاجته» (مج). «الفَلاحُ: الظّفَرُ و اِدراك بغیة» (را)، «وَ قَد اَفلَحَ الیَومَ مَنِ استَعلی اَی قد فاز بالمطلوب من غلب» (سی، ذیل: ۶۴ طه)؛ مثلا: طه حسین در خاطراتش از شخصی یاد می­کند که در زندگیش امور مختلفی را تجربه کرده ولی در هیچکدام موفق نشده و به مقصودش دست نیافته و ناکام مانده است، وی در بارۀ او چنین می­گوید: «و کان سیءَ الحظّ، لم یوفّق فی حیاته لخیر؛ جَرّبَ الاعمالَ کلَّها، فلم یُفلِح فی شیء منها، ارسله ابوه عند کثیر من الصُّنّاع لِیتعلّم صنعة فلم یُفلِح، و حاول ان یجِدَ له فی مَعمَل السُکَّر شُغلَ العامل او الخفیر [نگهبان] او البوّاب او الخادم فلم یُفلِح فی شیء من هذا» (الایام، ج۱، ص۴۸).

مرحوم ابو الفتوح نیز چنین گوید: ««فلاح» ظفر و فوز و نجح و دریافت مراد بود، چنان كه شاعر گفت:

اعقلی إن كنت لمّا تعقلی             و لقد افلح من كان عقل‏

ای ظفر بحاجته، یعنی اینان كه ذكرشان برفت، آنانند كه مراد خود دریابند از ثواب و فوز و ظفر یابند  آنچه طلب كرده باشند، و برسند به آنچه امید داشته باشند».

 شاید، منظور از «اِفلاح» در آیۀ ۵ بقره و امثال آن، دست‌یابی و رسیدن به هدفی باشد كه انسان برای آن خلق شده است.